ઉભડક એક મધરાતે

મારી છાતીની છાવણીમાં સન્નાટો હતો. પણ એ આક્રમણના ઈરાદા સાથે જ આવી હતી. માતેલા સાંઢિયા પરથી ઉતરી ત્યારે મેં અજવાળી રાતના અજવાળે જોયું તો સાંઢિયાના મોઢેથી ફીણ ઝરતું હતું અને એના ખૂબસુરત અસવારના કપાળે પ્રસ્વેદની બુંદો રણમાં ખીલ્યું ગુલાબની માન્યતામાં સાક્ષી પુરાવતા હતાં. એ સ્વયં માતેલી સિંહણ જેવી ખૂંખાર અદાથી ઉભી હતી. ફરક એટલો જ હતો કે ન્હોર એની આંખે નીકળ્યાં હતા. 

છાવણીનો પડદો હટાવી હું બહાર નીકળ્યો ત્યારે એની છાતીમાં ધમણના ધીંગા છતાં ખામોશ નગારા વાગતા હતાં. એ કામુક બની હતી. ઉંમરસહજ આવેગોની કદરદાન બની હતી. એ મને ચૂંથવા જ આવી હતી એ ખુલાસો કરવાની જરૂરત મને ન લાગી. નવાઈની વાત હતી. એક સ્ત્રી એક પુરુષ પાસે પોતાનું વર્જિન શરીર સોંપવા સામેથી આવી હતી. લજ્જા આ ક્ષણે જમીનદોસ્ત હતી. કામુકતા શિરે ધજા બનીને ફરફરતી હતી. મેં એને ધસમસતી આવવા જ દીધી. ગાંડાતૂર હિમપ્રતાપની માફક એ આવી. મને ભેટીને એને પહેલું ચુંબન મારી ગરદન પર કર્યું અને એક અનુભવી ભરવાડણની માફક આઠેય આંગળીઓ અને બંન્ને અંગુઠાથી મારા ઘૂઘરાળા વાળને દોહવા માંડી. એનો પ્રવાહ મારી છાતી સમક્ષ હતો પરંતુ હું વિરુદ્ધ દિશા તરફ ખેંચાય રહ્યો હતો. મેં મને એને તાબે કરી દીધો.મારી છાતી પર નખોરીયા ભરવાનું એનામાં ખુન્નસ હતું. વ્હાલમાં જે દાયિત્વ ચુંબનનું હોય જંગલિયતમાં એ જ ફરજ બટકા નીભાવે છે. એ મારા ખડતલ લડાયક શરીરને ઘાવ આપી રહી હતી. મેં એને થાકવા દીધી. એની આગ અને વૃત્તિઓને શમવા દીધી. ચંદ ક્ષણો પછી એણે એનું માથું ઊંચું કર્યું ત્યારે એની આંખમાં મેં મને જોયો. મારી પીઠ હેઠે બિસ્તર હતું અને છાતી પર એની ઉઘાડી છાતી. 

તદ્દન પુરુષપ્રકૃતિથી એની આંખો પરથી નજર હટાવી એના નમણા નાક,કામુક હોઠ,મુલાયમ ગરદન અને સુંવાળા સ્તનો તરફ મેં ક્રમશઃ જોયું. એને પહેલીવાર સમજાયું કે એ ખરેખર અર્ધનગ્ન થઇને મને ચૂમી રહી છે. 

એ સફાળી બેઠી થઈ ગઈ. સફેદ સાટીનનો કુરતો સરખો છાતી પર ચડાવી મારાથી મુખ ફેરવીને બેસી ગઈ. એની પીઠ ઉઘાડી હતી. અથવા કહું…. આસમાનના ઓથાર હેઠળ કોઈ ખીણ ઉઘાડી હતી. કોઈ અગમ્ય ખેંચાણથી ખેંચાયેલી મારી આંગળીએ એના બરડા પર રમત કરી. એ સહેજ ધ્રુજી. અને હું અંદરથી આખેઆખો કંપ્યો. એના છુટ્ટા વાળને ખેંચીને એના ચહેરાને મારી રૂબરૂ કર્યો. 

ગજબ એની સ્ત્રીસહજ રંગીનતા….એની આંખોમાં સિંહણના ન્હોરની જગ્યાએ હિરનીના આંસુ હતાં. એક બાહોશ વીરાંગના જાણે સમર્પિત પૂજારણ બની ગઈ હોય એવું ભાવજગત એના ઝૂકેલા ચહેરે આકાર લઈ રહ્યું હતું. 

એક આંસુ એનું મારા હોઠે પડ્યું.લોહીની બુંદો અને રેતની કણો જેની મુસ્કુરાહટના મૂળમાં હોય એ શખ્સ આજે સમર્પણની ગંગાના જળથી વિશુદ્ધ થઈ રહ્યો હતો. મેં એની કમ્મરને કસીને ભેટવા પ્રયાસ કર્યો. પણ અમારી છાતી વચ્ચે એણે બંને હાથની કોણી ખૂંપાવી આડશ કરી હતી. વંટોળે દિશા બદલી હતી. સન્નાટો હવે એની છાતીમાં હતો અને આક્રમણ મારી આંખોમાં. એને છૂટવું નહોતું અને ભેટવું પણ નહોતું. એને આ સ્થિતિમાં ખાસ્સી મિનિટો ગુજારી. 

 

મેં મૌન તોડ્યું,‘તારા કુરતાનું એક અણીદાર મોતી મારી નાભિને પીડા આપી રહ્યું છે.‘

એ તરત જ ઉભી થઇ ગઇ. મારા અડધાં ઉઘાડા શરીરને એણે હવે જોયું. મારી નાભિની ઉપર લોહી નીકળ્યું હતું. એણે એના કુરતાના મોતીને જોયું. ધારદાર હતું. એજ જાટકે મોતીની આખી સર ખેંચીને એણે તોડી નાંખી. છાવણીની ભૂમિ પર મોતી વેરાયા અને મારા પર એ. આ વખતે પહેલું ચુંબન એનું મારા પેટ પર આવેલા લોહી પરનું હતું. 

એના આંસુભીના મારા હોઠ અને મારા લોહીભીના એના હોઠ…..જ્યારે મળ્યાં ત્યારે અમારા પહેલાં સંગ્રામનો ઉદભવ થયો. એ આખી રાત પછી ઘમાસાણ થઇ. કૈક અડવીતરાં આવેગોના અપમૃત્યુ થયાં. કૈક ભાલે લખાયેલી અધુરપો પર ભાલા ભોંકાયા અને કેટલીય નફ્ફ્ટ તમન્નાઓની ગરદને તલવારો ફરી. વિજય શરીરની  ભૂખનો થયો. ધજા ભીતરની માનવીય તરસની ફરકી. અને ખામોશીથી હરીભરી છાવણીમાં સંભોગનો શંખનાદ ફૂંકાયો.